Matte giñun oso attuna Pako, bere begi txiki-bixi-urdiñek, eta bere hortzik gabeko irriparra; nola eskaintzen zigun kafea ta ardo zatoa gu ume txikik giñenen; nola ateratzen zetzion zigarroan kea belarritatik; ta nola esnatzen ginen udako goizetan bere mailun soiñukin sega zorrozten zebilela; ta nola zittun gogoan edozer gauzen gaineko datuk (google-en beharrik ez bera ondoan izanda); ta bere gerrako ixtorik; ta nola bere galtzetako poltsikoan beti zegoan goxo(ki)n bat guretzat; ta bere igandetako pagak…

Gauza asko ikasi nittun berekin, baina bereziki bat: bere entierrotik bueltan oiñez baserrira giñezela, konturatu gabe senide guzik irriparra aban, bere gaineko kontuk gogoratzen joan giñen. Eta ordun ulertu nun zer zen elizan hainbestetan etzun nun “pizteko itxaropena eta betiko bizitza”. (ta ordun ulertu nittun bizitzeko misterio asko, erlijoaren beharrik gabe, ta horregatik “desapuntau” nitzen elizatik, baina hori beste kontu bat da. Barkatuko al dit izoa Dolorexek hau irakurrita...).

Urtiek pasau die geroztik, ta amama Julikin be ikasi nauen, zela laundu leikixon pertsona bati, pakien mundu hontatik ez dakit nora faten.  Hori deskubrirutia falta jat oin, nora faten ete garen gorputz fisikua hemen itxita. Badauket inguruen gai honen gañien burua beroketan dabilen lagun bat. Baiñe hau be beste baterako itxiko dou.

Finien, kontau gure nauena da nundik atara doten nire blogerako izena, bañe ikusten dozuenez, bidien galdu naz…

P.D.: Gorantziak amona Joxepa eta aitita Juakiñei be. Beste batien kontauko dotzuet honein barri…